Na powyższym, nowym zdjęciu szkarłatne obłoki gazu podświetlane są przez rzadko rozsiane masywne gwiazdy, które dopiero co zapłonęły i wciąż skryte są głęboko w gęstych obłokach pyłowych. Te wyjątkowo gorące, bardzo młode gwiazdy to tylko chwilowi aktorzy na kosmicznej scenie. Ich pochodzenie wciąż pozostaje tajemnicą. Rozległa mgławica, w której powstały owe olbrzymy, wraz z ich bogatym i fascynującym otoczeniem została uchwycona za pomocą teleskopu VLT Survey Telescope (VST) w Obserwatorium Paranal w Chile.
RCW 106 to rozległy obłok gazu i pyłu znajdujący się 12 000 lat świetlnych od nas w Gwiazdozbiorze Węgielnicy. Nazwa regionu pochodzi od numeru w katalogu regionów H II znajdujących się w obszarach Drogi Mlecznej widocznych z półkuli południowej. Obszary H II takie jak RCW 106 to obłoki gazu wodorowego jonizowane przez intensywne promieniowanie wyjątkowo gorących, młodych gwiazd – stąd też obłoki świecą ujawniając swoje osobliwe i wspaniałe kształty.
RCW 106 to czerwony obłok znajdujący się nieco nad środkiem kadru, choć większa część tego potężnego obszaru H II skryta jest za gęstym pyłem. Na powyższym zdjęciu wykonanym przez VST widać także wiele innych obiektów. Dla przykładu włókna widoczne w prawej części kadru to pozostałości po dawnej supernowej, natomiast świecące czerwone włókna widoczne w dolnej, lewej części kadru otaczają nietypową, bardzo gorącą gwiazdę. Całe zdjęcie usiane jest także ciemnymi obłokami pyłu.
Astronomowie badają RCW 106 już od jakiegoś czasu choć to nie czerwone obłoki przykuwają ich uwagę, a tajemnicze pochodzenie masywnych gwiazd w nich ukrytych. Chociaż są bardzo jasne, gwiazdy te nie są widoczne w zakresie promieniowania widzialnego, bowiem otaczający je pył jest zbyt gęsty. Gwiazdy dostrzegalne są dopiero na dłuższych długościach fali.
W przypadku mniej masywnych gwiazd takich jak Słońce, proces ich powstawania jest dobrze znany – obłoki gazu zapadają się pod własną grawitacją, gęstość i temperatura rosną i rozpoczynają się procesy jądrowe w ich wnętrzach – jednak to wytłumaczenie nie pasuje do najmasywniejszych gwiazd ukrytych w regionach takich jak RCW 106. Owe gwiazdy – znane dla astronomów jako gwiazdy typu O – mogą charakteryzować się masą kilkudziesięciu mas Słońca i do końca nie wiadomo w jaki sposób są w stanie zebrać i utrzymać razem tak duże ilości gazu.
Gwiazdy typu widmowego O powstają z najgęstszych fragmentów obłoków molekularnych takich jak RCW 106 i znane są z tego, że są bardzo trudne w badaniu. Oprócz tego, że skrywają się w gęstych obłokach pyłowych to wyjątkowo krótko żyją. Spalają całe swoje zapasy paliwa w zaledwie kilkadziesiąt milionów lat, podczas gdy najlżejsze gwiazdy mogą żyć nawet tysiąc razy dłużej. Trudności związane z formowaniem tak masywnych gwiazd oraz ich „chwilowość” sprawiają, że są to bardzo rzadko występujące obiekty – zaledwie jedna na 3 miliony gwiazd w naszym otoczeniu to gwiazda typu O. Żadna z odkrytych dotąd gwiazd tego typu nie jest na tyle blisko, aby można było ją zbadać szczegółowo – dlatego też powstawanie tych olbrzymów pozostaje dla nas tajemnicą.
Źródło: ESO