Ten zachwycający obszar nowo powstających gwiazd w Wielkim Obłoku Magellana (LMC) został sfotografowany za pomocą instrumentu Multi Unit Spectroscopic Explorer (MUSE) zainstalowanego na teleskopie VLT należącym do Europejskiego Obserwatorium Południowego. Stosunkowo niewielka ilość pyłu w LMC oraz niezwykle ostre oko MUSE pozwoliły na dostrzeżenie delikatnych szczegółów tego obszaru w zakresie widzialnym.
Powyższy region Wielkiego Obłoku Magellana (LMC) świeci w zdumiewających barwach na zdjęciu wykonanym za pomocą instrumentu Multi Unit Spectroscopic Explorer (MUSE) zainstalowanym na teleskopie VLT (Very Large Telescope). Obszar znany jako LHA 120-N 180B – albo w skrócie N180 B – to mgławica klasyfikowana jako obszar H II, niezwykle płodne źródło nowych gwiazd.
LMC to galaktyka satelitarna Drogi Mlecznej, widoczna głównie z południowej półkuli Ziemi. Oddalona od nas jedynie o 160 000 lat świetlnych znajduje się praktycznie tuż obok. Dzięki temu, że LMC jest tak blisko, i że jej pojedyncze ramię spiralne widzimy od góry, z łatwością możemy badać obszary takie jak właśnie N180 B.
Obszary H II to międzygwiezdne obłoki zjonizowanego wodoru – gołe jądra atomów wodoru. Obszary te są gwiezdnymi żłobkami – a nowo powstałe masywne gwiazdy odpowiedzialne są za jonizację otaczającego ich gazu, dzięki czemu możemy podziwiać tak spektakularne widoki. Na charakterystyczny kształt N180 B składa się olbrzymi bąbel zjonizowanego wodoru otoczony przez cztery mniejsze bąble.
Głęboko we wnętrzu tego jasnego obłoku instrument MUSE dostrzegł dżet wyemitowany przez raczkującą gwiazdę – masywny młody obiekt gwiezdny o masie 12 razy większej od masy Słońca. Dżet – Herbig-Haro 1177, w skrócie HH 1177 – przedstawiono dokładnie na osobnym zdjęciu. To pierwszy przypadek, kiedy udało się zaobserwować dżet w zakresie widzialnym poza Drogą Mleczną. Zazwyczaj są one przesłonięte przez pyłowe otoczenie. Niemniej jednak stosunkowo wolne od pyłu otoczenie LMC pozwoliło nam obserwować HH 1177 w zakresie fal widzialnych. Przy długości niemal 33 lat świetlnych, jest to jeden z najdłuższych obserwowanych dżetów.
HH 1177 mówi nam sporo o wczesnych etapach życia gwiazd. Strumień dżetu jest bardzo skolimowany. Tego typu dżety związane są z dyskami akrecyjnymi swoich gwiazd i mówią nam wiele o tym jak młode gwiazdy zbierają materię z otoczenia. Astronomowie odkryli, że gwiazdy o wysokiej, jak i małej masie emitują skolimowane dżety takie jak HH 1177 wskutek działania podobnego mechanizmu – co wskazuje na to, że masywne gwiazdy mogą powstawać w ten sam sposób co ich małomasywne rodzeństwo.
Źródło: ESO