Struktury na powierzchni Ceres – największego globu między Marsem a Jowiszem oraz ewolucja jego wnętrza są ze sobą silniej związane niż można byłoby przypuszczać.
Najnowsze badania, opublikowane w periodyku Geophysical Research Letters obejmujące badanie struktur powierzchniowych Ceres pozwoliły na odkrycie nowych informacji o ewolucji wnętrza tej planety karłowatej. Naukowcy skupili się na charakterystycznych strukturach liniowych – łańcuchach uskoków i małych kraterów wtórnych powszechnie występujących na Ceres.
Wyniki badań zgadzają się z teorią mówiącą, że setki milionów lat temu materia pod powierzchnią Ceres wywierała nacisk na zewnętrzną warstwę skorupy, powodując jej pęknięcia.
„Gdy część materii tworzącej wnętrze próbowała się wydostać na zewnątrz, fragmenty zewnętrznej warstwy Ceres ulegały rozerwaniu powodując powstawanie charakterystycznych pęknięć” mówi Jennifer Scully, główna autorka badania z zespołu naukowego sondy Dawn z NASA JPL w Pasadenie.
Informacja o wypiętrzającej się materii pod powierzchnią Ceres pozwala na tworzenie nowych teorii o ewolucji tej planety karłowatej.
Naukowcy z zespołu sondy Dawn stworzyli mapę ponad 2000 liniowych struktur na powierzchni Ceres, których długość przekracza 1 kilometr i które znajdują się poza kraterami uderzeniowymi. Naukowcy podzielili zidentyfikowane przez sondę struktury na dwa rodzaje. Łańcuch kraterów wtórnych, najpowszechniejsze cechy liniowe to długie pasy okrągłych zagłębień powstałe podczas upadku fragmentów wyrzuconych z dużych kraterów uderzeniowych w momencie ich powstawania. Natomiast łańcuchy uskoków stanowią powierzchniowe odzwierciedlenie pęknięć podpowierzchniowych.
Spośród tych dwóch typów struktur tylko łańcuchy uskoków dostarczają nam informacji o ewolucji wnętrza Ceres. Scully zaznacza, że największym wyzwaniem podczas badań było odróżnienie łańcuchów kraterów wtórnych od łańcuchów uskoków. Choć oba typy są do siebie zaskakująco podobne, badacze byli w stanie je od siebie odróżnić na podstawie szczegółowej analizy ich kształtów: kratery wtórne są nieco bardziej okrągłe niż łańcuchy uskoków, które z kolei mają bardziej nieregularne kształty. Co więcej, uskoki pozbawione są wyniesionych krawędzi charakterystycznych dla kraterów.
Choć możliwe jest, że zamarzanie globalnego oceanu podpowierzchniowego odpowiada za powstawanie pęknięć, scenariusz ten jest mało prawdopodobny ponieważ łańcuchy uskoków nie są rozmieszczone równomiernie na powierzchni Ceres. Mało prawdopodobne jest także powstanie pęknięć wskutek naprężeń powstałych w dużych zderzeniach ponieważ nie ma żadnych dowodów na zderzenia na tyle duże, aby mogły doprowadzić do powstania tak wielu pęknięć. Najbardziej prawdopodobne wytłumaczenie według naukowców z misji Dawn to to mówiące że wypiętrzający się materiał podpowierzchniowy uformował łańcuchy uskoków. Owa materia mogła przepływać w górę z wnętrza Ceres ponieważ jest lżejsza od materii ją otaczającej.
Naukowcy z misji Dawn czekają teraz na to, aby inni naukowcy wykorzystali zebrane przez nich dane do stworzenia własnych modeli ewolucji wnętrza Ceres tak, aby potwierdzić czy wypiętrzanie faktycznie mogło mieć miejsce w pobliżu pęknięć.
Źródło: JPL
Puls Kosmosu powstaje dzięki wsparciu swoich Czytelników.
Dołącz do nich na portalu Patronite już od 5 PLN miesięcznie.
http://www.patronite.pl/pulskosmosu
Dziękuję za Twoje wsparcie.