Zespół naukowców poinformował właśnie, że udało mu się zidentyfikować parę wodną w atmosferze gorącej egzoplanety podobnej do Saturna. Planeta ta skatalogowana pod numerem HD 149026 b znajduje się 250 lat świetlnych od Ziemi w kierunku gwiazdozbioru Herkulesa. To zdumiewające odkrycie, bowiem owa planeta podobna rozmiarami do Saturna, krąży wokół swojej gwiazdy w bardzo małej odległości.
Gwiazda centralna układu, czyli HD 149026 to gwiazda bardzo bogata w metale. Opisywana tutaj planeta natomiast znajduje się w odległości dziesięciokrotnie mniejszej od odległości Słońce-Merkury. W efekcie, na pełne okrążenie gwiazdy planeta potrzebuje zaledwie 2,9 dnia. Ta bliskość powoduje, że temperatury takich gorących gazowych olbrzymów szybują powyżej 1500 kelwinów. Dokładniej, HD 149026 b ma temperaturę równowagi wynoszącą około 1700 kelwinów, wystarczająco wysoką, aby stopić nawet najmocniejszą stal.
Aby wykryć sygnatury atmosferyczne planety, zespół zastosował technikę zwaną spektroskopią transmisyjną. Kiedy planeta przechodzi przed swoją gwiazdą macierzystą w stosunku do obserwatora znajdującego się na Ziemi, część światła emitowanego przez gwiazdę przechodzi przez atmosferę planety.
Światło gwiazdy jest pochłaniane przez różne gazy w atmosferze, tworząc widmo absorpcyjne planety, które jest odciskane na widmie gwiazdy. Poprzez oddzielenie widma gwiazdowego od widma planetarnego, na przykład poprzez odjęcie widma obserwowanego poza tranzytem (gdzie nie ma absorpcji atmosferycznej planety), można zidentyfikować sygnatury atmosferyczne planety.
Jednym z głównych wyzwań w obserwowaniu atmosfer egzoplanetarnych jest niezwykle wysoki kontrast między jasną gwiazdą a słabą planetą. To sprawia, że sygnatury atmosferyczne planety są trudne do wykrycia, często ukryte pod szumem fotonów gwiazdowych.
Siła sygnatur planety byłaby większa, gdybyśmy obserwowali planety o wyższych temperaturach (co skutkowałoby bardziej rozszerzonymi atmosferami i łatwiejszym wykrywaniem), bliższych odległościach od ich gwiazd macierzystych (co ułatwiałoby rozdzielenie widm gwiazdowych i planetarnych) lub kombinację obu tych cech. Gorące gazowe olbrzymy posiadają obie te właściwości, co czyni je idealnymi celami do obserwacji metodą spektroskopii transmisyjnej, chociaż ich sygnatury atmosferyczne wciąż są trudne do wykrycia.
Źródło: ApJ