Jednym z powodów, dla których Wenus jest taka jasna na niebie, jest to, że pokryta ona jest gęstą warstwą chmur. Starożytni astronomowie całkiem dobrze znali to co teraz (od Kopernika) znamy jako jej okres orbitalny; współczesne pomiary mówią, że Wenus potrzebuje 224,65 dni do pełnego okrążenia Słońca. Tyle zatem trwa wenusjański rok.
Jednak ze względu na chmury, zawsze trudno było zmierzyć długość wenusjańskiego dnia. Gęsta warstwa chmur uniemożliwiała zmierzenie czasu jaki potrzebuje jakiś charakterystyczny punkt na powierzchni planety na wykonanie pełnego, 360-stopniowego obrotu wokół osi planety. W 1963 roku prowadzone z Ziemi obserwacje radarowe przeniknęły przez pokrywę chmur i pozwoliły stwierdzić, że dzień na Wenus trwa 243 dni; co jeszcze bardziej zaskakujące – Wenus obraca się wokół własnej osi w przeciwnym kierunku niż inne planety. Kolejne badania radarowe przynosiły niejednorodne wartości długości dnia, różniące się od siebie o około 6 minut. Sonda Magellan zakończyła trwający 487 dni program mapowania Wenus z orbity w 1991 roku i ustaliła, że prawidłowa wartość jest nieco inna: 243,0185 dni z niepewnością około 9 sekund. Jednak kolejne misje i obserwacje naziemne wskazywały, że tempo rotacji nie jest stałe i zdaje się zmieniać. Niektóre modele sugerują że to pływy ze strony Słońca oraz tarcie atmosfery o powierzchnię mogą odpowiadać za przynajmniej część tej zmienności.
O Wenus tam nie ma, ale i tak warto posłuchać. Gwiazdozbiry —>
Znajomość tempa rotacji Wenus jest niezwykle istotna dla przyszłych lądowników, które mogą być wysłane w kierunku planety w nadchodzącej dekadzie. Obecne niepewności co do tempa rotacji oznaczają różnice odległości rzędu 20 kilometrów na powierzchni, a to wystarczy, aby sonda minęła swoje zaplanowane miejsce lądowania. Aby zredukować tę niepewność, John Chandler, astronom z CfA na Harvardzie wraz zespołem astronomów podjął się analizy dwudziestu dziewięciu lat obserwacji radarowych, prowadzonych z Ziemi od 1988 do 2017 roku. Badacze doszli do wniosku, że dzień na Wenus trwa 243,0212 +/- 0,00006 dnia. Uzyskana przez nich niepewność jest jak dotąd najmniejsza, aczkolwiek badacze zaznaczają, że ich wynik jest średnią i nie uwzględnia krótkoterminowych oscylacji. W kolejnej dekadzie autorzy planują określić tempo rotacji z jeszcze większą dokładnością, dzięki czemu misja wenusjańskiego lądownika będzie miała większe szanse powodzenia.
Źródło: Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics
Artykuł naukowy: http://dx.doi.org/10.1016/j.icarus.2019.06.019