Niczym w kosmicznej „lampie lawowej”, olbrzymia część lodowej powierzchni Plutona jest bezustannie odnawiana w procesie zwanym konwekcją, który zmienia lód na powierzchni zastępując go świeższą materią.
Źródło: NASA/JHUAPL/SwRI
Łącząc modele komputerowe z informacjami o topografii i składzie chemicznym zebranymi przez sondę New Horizons w ubiegłym roku, członkowie zespołu naukowego misji New Horizons ustalili głębokość tej warstwy lodu azotowego na obszarze tzw. serca na powierzchni Plutona czuli rozległej równiny nieformalnie nazwanej Sputnik Planum oraz ustalili prędkość płynięcia tego lodu. Wyniki badań zostały opublikowane dzisiaj w periodyku Nature.
Naukowcy z zespołu misji wykorzystali najnowocześniejsze symulacje komputerowe do wykazania, że powierzchnia Sputnik Planum pokryta jest lodowymi „komórkami” konwekcyjnymi o średnicy od 16 do 48 kilometrów, których wiek można datować na mniej niż milion lat. Odkrycie to przynosi nam kolejne informacje o nietypowej i bardzo aktywnej geologii na Plutonie, a być może, także na innych ciałach Pasa Kuipera.
„W końcu udało nam się określić czym tak naprawdę są te nietypowe pręgi na lodowej powierzchni Plutona,” mówi William B. McKinnon z Washington University w St. Louis, który kierował badaniami i jest jednym z członków zespołu naukowego misji New Horizons. „Udało nam się znaleźć dowody, że nawet w tak odległym i chłodnym obszarze Układu Słonecznego, miliardy kilometrów od Ziemi, wciąż jest wystarczająco dużo energii do podtrzymania wysokiej aktywności geologicznej, oczywiście o ile mamy do czynienia z odpowiednim materiałem – np. z miękkim i elastycznym lodem azotowym.”
Podoba Ci się Puls Kosmosu? Zostań naszym patronem na Patronite.pl!
Aby zobaczyć co możesz otrzymać w zamian za wsparcie kliknij logo poniżej.
McKinnon wraz ze współpracownikami uważa, że owe komórki powstały w wyniku powolnej konwekcji termicznej lodów, których głównym składnikiem jest azot, a które tworzą powierzchnię Sputnik Planum. W warstwie lodu, która w niektórych miejscach ma kilka kilometrów grubości, zestalony azot jest podgrzewany przez wewnętrzne ogrzewanie Plutona, staje się lekki i unosi się ku powierzchni w olbrzymich bąblach – jak w lampie lawowej – po czym ulega ochłodzeniu i ponownie zaczyna opadać rozpoczynając nowy cykl.
Modele komputerowe wskazują, że wystarczy kilkukilometrowa warstwa takiego lodu, aby ten proces mógł zajść. Modele także wskazują, że bąble mieszającego się lodu azotowego mogą wolno ewoluować i łączyć się na przestrzeni milionów lat.
„Sputnik Planum to jedno z najbardziej zaskakujących odkryć geologicznych w ponad pięćdziesięcioletniej historii badań planetarnych, a odkrycie przez zespół McKinnona i pozostałych członków zespołu naukowego, że ten rozległy obszar kształtowany jest przed trwający także teraz proces konwekcji lodu to jedno z najbardziej spektakularnych odkryć sondy New Horizons,” mówi główny badacz misji New Horizons Alan Stern.
Źródło: NASA