Powyższe zdjęcie przedstawia usiany kraterami obszar północno-wschodniej tarczy Księżyca. Ujęcie przedstawia kilka ciekawych tworów takich jak chociażby: po lewej stronie kadru mały krater Keldysh. Nieco pod nim i na prawo od niego widać niewielką depresję Hercules F, która znajduje się na lewo od mało wyraźnej, zerodowanej krawędzi krateru Atlas E. Największy i najwyraźniejszy w kadrze krater po prawej stronie to krater Atlas.
Należy zauważyć, że Atlas ma głębokość kilku kilometrów i średnicę 90 kilometrów. Dno krateru usiane jest wzgórzami, pęknięciami i rowami otaczającymi wyraźnie widoczne wzniesienie centralne (wyraźnie widać jak rzuca cień). Niektóre z tych cech krateru powstały wskutek procesów wulkanicznych, szczególnie sieć głębokich szczelin i pęknięć rozciągających się we wnętrzu krateru znana pod nazwą Rimae Atlas.
Tuż pod Atlasem (poza kadrem) leży krater Hercules, główny krater grupy do której należy Hercules F. Hercules F znany jest jako krater satelitarny. Większość kraterów na Księżycu to satelity; jeden główny obiekt otrzymuje własną nazwę, a wszelkie mniejsze kratery satelitarne otrzymują tą samą nazwę i dodatkową literę: Atlas, Atlas A, Atlas B itd. Krater Keldysh znajdujący się najbardziej na lewo na powyższym ujęciu swego czasu oznaczany był jako Hercules A. Dopiero na początku lat osiemdziesiątych Międzynarodowa Unia Astronomiczna zdecydowała się na zmianę jego nazwy.
Praktyka badania, mapowania i nazywania cech powierzchni Księżyca to selenografia. Wszystkie obiekty powierzchni Księżyca nazywane są imionami postaci mitologicznych (tak jak chociażby Atlas i Hercules) lub na cześć nieżyjących już naukowców lub odkrywców (tak jak Keldysh – nazwany tak na cześć sowieckiego matematyka Mścisława Wsiewołodowicza Keldysza 1911-78, który był jedną z ważniejszych osób w sowieckim programie kosmicznym).
Powyższe zdjęcie zostało wykonane za pomocą kamery zainstalowanej na pokładzie sondy SMART-1 3 lutego 2006 roku, kiedy sonda znajdowała się 2474 km nad powierzchnią Księżyca. Europejska sonda SMART-1 (skrót od Small Missions for Advanced Research and Technology-1) została wystrzelona w przestrzeń kosmiczną 27 września 2003 roku. Przez 14 miesięcy sonda poruszała się po spiralnej trajektorii wokół Ziemi w kierunku Księżyca testując nowe technologie takie jak chociażby elektryczny napęd słoneczny. Sonda znajdowała się na orbicie okołoksiężycowej od 15 listopada 2004 roku do 3 września 2006 roku, kiedy to celowo rozbiła się o powierzchnię Księżyca.
Źródło: ESA